23-04-2024 Het zwarte gat.
Vanaf het moment dat ik ben afgestudeerd, loop ik tegen een bekend probleem aan. Een probleem waar ik voor ben gewaarschuwd zelfs. Het zwarte gat na de kunstacademie. “Ik ga doorpakken” zei ik tegen mezelf. Ik was er van overtuigd dat ik niet in het gat zou vallen, ik zou beter weten, dingen slimmer aanpakken dan alumni die nu bij de kruidvat werkten - zo werd mij verteld.
In realiteit was ik al aan het vallen voordat ik officieel was afgestudeerd. In het laatste jaar van inschrijving voelde ik al een verandering in mijn houding. Ik zette mezelf al schrap voor de val. De passie en het plezier die ik had voor kunst, fotografie, en schrijven was ik al verloren zonder dat ik dat door had.
Het is nog geen jaar na dat ik mijn papiertje heb mogen ophalen bij de servicebalie, maar al langer dan anderhalf jaar sinds ik voor het laatst naar school ben gegaan. In deze tijd heb ik weinig gemaakt, niks gepost, niks anders gedaan dan zuur naar mijn peers kijken die al hun beste talenten mogen laten zien aan de wereld. Wat houdt mij zo tegen?
In de afgelopen paar jaar is er veel gebeurd, ik heb een hele hoop te zeggen, wil een hele hoop dingen kwijt, en ben veel te bang om een echt geluid te maken. Ik ben bang om het verkeerde te zeggen, te emotioneel over te komen, “cringe" zijn, mensen af te schrikken met mijn oninteressantheid. Nu ben ik aan het huilen in de Coffee Company, dit is precies wat ik bedoel. Hoe kun je serieus genomen worden als je moet huilen over je eigen antisucces in een openbare ruimte? Of nog beter: Waarom vind ik dat andere mensen dit wel mogen, en ik niet? Ik voel me altijd aangetrokken tot werk waar duidelijke emotie en drama en persoonlijke verhalen achter zitten. Werk waar gevoel in zit, en ziel. Behalve als het over mijn werk gaat. Dat moet perfect de lijn bewandelen tussen authenticiteit, emotionele gravitas, en stoïcijnse serieusheid.
In plaats van maken, denk ik alleen nog maar na. Honderden gedachtes over verschillende projecten die me interessant lijken en onderwerpen waar ik over wil schreeuwen schieten door mijn hoofd elke week. En elk idee wordt weggewuifd: “Boeit niemand”, “Dat mag jij niet vertellen”, “Hoe ga je dat voor elkaar krijgen”, “Niemand gaat dat toch zien”. Ik ben al zo hard bezig met hoe alles waarschijnlijk toch niet zal lukken, of hoe mensen daar op zullen reageren, dat ik niet eens kan beginnen. En toch zit er nog steeds een vuur in me om te maken. Al vanaf het moment dat ik een wasco krijtje kon vasthouden zat dat vuurtje daar al, en ik denk dat dat pas uit gaat wanneer ik in de grond lig. Het doet me ook moeilijk veel pijn om aan haar terug te denken. Dat meisje wat al 23 jaar lang roept dat ze kunstenares wilt worden wanneer ze later groot is. Ik hoop nog steeds dat ze dat wordt. Ze moet alleen gewoon beginnen.
En ik begin nu. Tranen latend in de Coffee Company, een Spaanse familie is naast me youtube videos aan het afspelen op vol volume, terwijl de tranen over mijn wangen rollen. Maar ik begin. Met schrijven, gewoon om te schrijven. Om mezelf te laten zien dat dat mag, en dat ik niet dood ga als ik het doe. Dat mijn kunstenares gewoon mag zijn. Ik hoop dat ik haar handje mag vasthouden als we samen het zwarte gat uit kruipen.
De Spaanse moeder gaf me haar servetje voor de tranen.